حسین گرچه گناه مرا نگاه نکرد

منم کسی‌که به عمرش به جز گناه نکرد

به لطفِ شاهِ دو عالم، حسین، دل بستم

که شیخ، گاه به من لطف کرد و گاه نکرد

هزار رنگ تنم کرده روزگار و خوشم

که جز حسین کسی بر تنم سیاه نکرد

هزار راه بلد بودم و مرا راهی

به غیر راه حسینیه رو به راه نکرد

هر آن‌که بر عَلَم عشق تکیه زد، هرگز

ز روزگار تقاضای تکیه‌گاه نکرد

میان دسته شنیدم که دختری گریان

به سینه می‌زد و غیر از خدا گواه نکرد:

که بین بزم عزا، بین مردم هیئت

فقط حسین به آرایشم نگاه نکرد