يا اباالجواد
يا اباالجواد
استاد ما که سایهٔ او مستدام باد
نام تو را به ما شب اندوه یاد داد
لطف کم تو شامل طبعم اگر شود
بالطبع این غزل برود سمت مستزاد
آیینهٔ رضایی و صورت‌‌شناس شهر
تنها به چشم‌های تو کرده‌ست استناد
ای هشت جد تو همه سلطان، همه کریم
تا هفت جدّم‌اند گدایان خانه‌زاد
مسکین‌ترین یتیـمِ اسیرِ محبتم
یا ایهاالرئوفی و یا ایها‌الجواد
جز سایه‌سار خانه‌ات ای سایهٔ سرم
هرگز مرا نبوده به دیواری اعتماد
ما جز به نیت تو زمان شکستگی
«من لا‌عماد له» ننوشتیم «یا عماد»
حالا که از جمال تو یک خط نخوانده‌ایم
پس بهتر است کور شود چشم بی‌سواد
ای مشهد تو آینهٔ مشهد‌الرضا
در صحن تو امام رضا گفته‌ام زیاد
جانم فدای شاعر فرزانه‌ای که گفت:
«رو کن به سوی طوس، بگو یا اباالجواد»[1]
[1]1. علی انسانی
- مجموعه شعر: اهل بيت عليهم السلام